Grootste aardappelareaal ooit in de 'potato belt'

In de ‘potato belt’ van Europa groeit een ongezien groot areaal aardappelen. NEPG, een groepering van aardappeltelersorganisaties, raamt het areaal in de vijf grootste productielanden op 609.000 hectare. Die vijf zijn Frankrijk, Duitsland, Nederland, Groot-Brittannië en België. Water wordt gezien als de kritieke factor om met dat grote areaal ook een grote opbrengst te realiseren. De schaarste aan grond in eigen land lossen Belgische aardappelboeren op door grond te huren van collega-landbouwers in Noord-Frankrijk. De Tijd besteedt aandacht aan het fenomeen nadat in de Franse krant Le Parisien een ‘schandaalartikel’ verscheen over de Belgen die grof geld betalen om steeds dieper in Frankrijk aardappelen te kunnen telen die over de grens verwerkt worden.

Niet alleen in België, maar ook in de ons omringende landen stijgt het aardappelareaal. In vergelijking met het vijfjarig gemiddelde stijgt het areaal met 8,4 procent in België en onze vier buurlanden die groot zijn in aardappelen. Alle landen op het vasteland laten een groei zien, waarbij de sterkste groei de laatste vijf jaar plaatsvond in België, Frankrijk en Duitsland. Voor Groot-Brittannië was er nog geen areaalinschatting bekend, dus rekende aardappeltelersvereniging NEPG met het vijfjarig gemiddelde. In vergelijking met vorig seizoen toont de voorlopige schatting een areaalgroei van 2,4 procent. De vrees voor een tekort aan pootgoed heeft de uitbreiding niet tegengehouden. Volgens NEPG zijn er kleinere maten pootgoed gebruikt en zijn er meer pootaardappelen gesneden.

De groei van het areaal ligt volgens de North-western European Potato Growers (NEPG) in lijn met de groeiende vraag van de verwerkende industrie. “Niet het areaal maar de hectareopbrengsten bepalen het totale aardappelvolume. En het groeiseizoen is nog lang”, zo wordt benadrukt. Omdat er geen overschot is van de (magere) oogst van 2018 zal het volgende seizoen iets langer worden. NEPG verwacht dat het niet evident wordt voor de verwerkende industrie om zijn grondstofhonger te stillen, en geeft daar twee redenen voor: het ontbreken van vrije bewaaraardappelen en vroege aardappelen die een weekje vertraagd zijn door de koude start van het groeiseizoen.

Over de honger naar aardappelen van de verwerkende industrie gaat het ook in De Tijd. Aanleiding is een artikel in Le Parisien waarin weinig positief beschreven wordt hoe Belgische akkerbouwers over de grens aardappelen telen. “Illegaal”, zo schrijft de Franse krant, in de veronderstelling dat er sprake is van het onderverpachten van landbouwgrond. “Een Franse boer huurt een perceel voor pakweg 100 euro en krijgt van de Belgische industriëlen 1.200 tot 1.500 euro per hectare geboden.” Een vertegenwoordiger van boerensyndicaat FRSEA maakt zich boos dat het om “agriculture délocalisée” gaat aangezien de verwerking van de aardappelen niet op Frans grondgebied gebeurt. In de regio Hauts-de-France zouden tienduizenden hectaren onderverhuurd worden.

Waarom de Belgische boeren naar Noord-Frankrijk trekken, wou De Tijd weten. “We zitten aan de limiet van ons aardappelareaal”, zegt Romain Cools, spreekbuis van de Belgische aardappelindustrie (Belgapom). “België beschikt over 100.000 hectare grond om aardappelen te telen Daarvan wordt nu 98.000 hectare ontgonnen. Dat levert zo'n 4,5 miljoen ton aardappelen op. Jaarlijks verwerkt de Belgische aardappelverwerkende industrie 6 miljoen ton aardappelen, waarvan 5,2 miljoen ton voor frieten, puree, chips en aardappelvlokken. En die industrie blijft groeien. Dat betekent dat je meer moet invoeren. Ons land importeert nu jaarlijks op contractbasis al 500.000 ton aardappelen vanuit Frankrijk.”