"Hoe minder stress, hoe groter overlevingskans vissen"

Kan een nieuw, geautomatiseerd afvoersysteem ervoor zorgen dat meer teruggegooide vissen levend in het water terechtkomen? Volgens student productontwikkeling Nicholas Van Beylen wel. Hij ontwikkelde een sorteersysteem met camera’s dat voor een hogere overlevingskans moet zorgen. Vandaag zorgt de aanlandingsplicht soms voor frustratie bij vissers omdat hun boten sneller volgeladen zijn en ze dus sneller richting de haven moeten. 

Een aanzienlijk deel van de vissen die vissersboten aan boord halen, past niet in de beoogde vangst. Vroeger werd een deel van die vis teruggegooid, ook al waren de dieren dood. De Europese aanlandplicht, die verplicht om opgehaalde vis aan land te brengen, moest daar verandering in brengen. “Toch worden jaarlijks wereldwijd nog honderdduizenden tonnen vis dood terug in zee gegooid als ongewenste bijvangst”, aldus Nicholas Van Beylen, student productontwikkeling aan de UAntwerpen. “Onder bijvangst verstaan we soorten vis die vissers niet meenemen aan land omwille van hun geslacht, grootte, gewicht of marktwaarde.”

"De visvangst zoals we die nu kennen, is niet duurzaam”, aldus Van Beylen. “Indien er geen verandering komt in de manier van vissen, zullen de visbestanden uiteindelijk uitgeput raken." Om het tij te keren, bedacht Van Beylen een geautomatiseerd systeem. "Hierbij halen de vissers de vangst niet meer op een traditionele, verticale manier uit het water, zoals dit nog bij de zogenaamde boomkorvisserijen gebeurt. Dit zorgt namelijk voor een immense druk bij de vissen. Bovendien komen ze daarna vaak in een roestige, relatief droge stortbak terecht. Van daaruit gaan ze naar een transportband, waar ze manueel gesorteerd worden. De ongewenste bijvangst wordt vervolgens weer manueel terug in zee gegooid, via een koker of pijp.”

In het systeem van Van Beylen gaan de vissen zo ongeschonden mogelijk terug over boord, zonder menselijke tussenkomst. "Hiervoor gebruik ik een aangepast verenkelingssysteem, waarbij de chaotische hoeveelheid vis omgevormd wordt naar gestructureerde lijnen”, legt Van Beylen uit. “Om de vis te sorteren gebruik ik een systeem dat 1.000 vissen per minuut verwerkt, in plaats van de traditionele visserij waar vissers manueel 150 vissen per minuut sorteren. Camera’s bepalen vervolgens of de vis tot de ongewenste bijvangst behoort of niet. Via een plastic baan, waar continu water doorstroomt, glijden de ongewenste vissen terug in zee. Op die manier probeer ik het stressgehalte van de vissen zo laag mogelijk te houden, waardoor ze een hogere overlevingskans hebben.”