Melkveehouders leren over (taal)grenzen heen

Het zijn de eiwitten in voeder die de boer het duurst betaalt. Heel vaak komen de aangekochte eiwitten in de vorm van soja uit Zuid-Amerika. Ze hebben een hoge en volatiele prijs en scoren lager op duurzaamheid. Melkveebedrijven kunnen hun ‘eiwitautonomie’ verhogen, en tezelfdertijd de stikstofbenutting door het dier verbeteren met een aangepaste voederstrategie. Het Interreg-project PROTECOW biedt melkveehouders en onderzoekers uit Vlaanderen, Wallonië en Frankrijk de mogelijkheid om kennis en ervaringen uit te wisselen.

Rond efficiënt omgaan met eiwitbronnen op melkveebedrijven gaan Vlaanderen, Wallonië en Frankrijk kennis uitwisselen in het kader van een Interreg-project. PROTECOW doet onderzoekers vertrekken van de bestaande bedrijfspraktijken. Door voederrantsoenen te noteren, evalueren en vergelijken, komt men tot direct bruikbare inzichten. Van de Franse melkveehouders kunnen Vlaamse collega’s bijvoorbeeld leren hoe je van een combinatieteelt granen met ondergroei van erwten of bonen een succes maakt. De Fransen zijn keien in het halen van hoge melkproducties met minder krachtvoeder. Omgekeerd leren zij van Vlaamse melkveehouders hoe je met graskuil van goede kwaliteit melk met meer eiwit en vet kan produceren.

Een jaar na de lancering van het Frans-Belgische project hebben de vijf projectpartners, waaronder ILVO en Inagro, een grensoverschrijdende club van 18 melkveehouders samengesteld. Zo motiveren ze de sector om stappen vooruit te zetten met de hulp van collega-melkveehouders. De interregionale samenwerking leverde bovendien negen informatiefiches op, met evenveel technieken om zelf in voeders te voorzien. Voor onder meer vlinderbloemigen en koolzaadschroot komen de bruikbaarheid, technische en economische effecten en de nodige praktijktips aan bod. Het project moet melkveehouders wapenen tegen de volatiliteit van de prijzen.

Meer weten? Lees de wekelijkse VILT-duiding.